ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΙ: ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ;

Παρακολουθώ κι εγώ τις εξελίξεις στην παιδεία μας και θλίβομαι αφάνταστα όχι με αυτά που βλέπω αλλά με αυτά που ακούω. Με τους φοιτητές να είναι αποτυχημένοι πριν καν βγουν στην αγορά εργασίας και τους καθηγητές εκπληκτικά ανίκανους να επιτελέσουν το έργο τους. Η τελευταία γενιά της πατρίδας μας, μας έχει προβληματίσει όλους . Τα παιδιά απεχθάνονται το σχολείο και βγαίνουν απαίδευτα, δεν αντέχουν τον ανταγωνισμό, απογοητεύονται. Αυτό σαφώς δεν συνέβαινε παλαιότερα. Τα ελληνικά σχολεία και πανεπιστήμια κατείχαν περίοπτη θέση ανάμεσα στα υπόλοιπα πανεπιστήμια του κόσμου και οι Έλληνες απόφοιτοι ήταν άριστα καταρτισμένοι. Τι έχει αλλάξει όμως από τότε; Γιατί φτάσαμε σε αυτό το επίπεδο σήμερα; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Γεννιέται ένα παιδί στο μαιευτήριο. Έχει 55% πιθανότητες να γεννηθεί με καισαρική τομή και όχι φυσιολογικά, δηλαδή θα το «γεννήσουν με το ζόρι». Θα το δει η μητέρα του αμέσως μετά αλλά κατά πάσα πιθανότητα δε θα το θηλάσει σωστά αφού είτε πρέπει να βρίσκεται στη δουλειά είτε απλά δεν επιθυμεί (όπως δηλώνουν σχεδόν όλες οι έρευνες). Τη μητέρα του θα την αισθάνεται δίπλα του ελάχιστα αφού θα εργάζεται. Εάν δε λάβουμε υπόψη μας πως το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας κοιμάται, τότε περισσότερο χρόνο θα βρίσκεται με την οικιακή βοηθό. Για τον πατέρα ούτε λόγος να γίνεται. Αυτός θα του φέρνει πολλά παιχνίδια για να παίζει όλη την ώρα και να μην τον ενοχλεί ενώ έχοντας τύψεις για το ότι δε βρίσκεται πολύ χρόνο με το παιδί του θα του κάνει όλα τα χατίρια πιστεύοντας πως έτσι εξιλεώνεται. Αν υπολογίσουμε τώρα πως τα μισά περίπου ζευγάρια που παντρεύονται μετά από μερικά χρόνια χωρίζουν, το παιδί κατά πάσα πιθανότητα θα ακούει καβγάδες (στη καλύτερη περίπτωση). Έτσι φτάνει η στιγμή που το παιδί πάει στο σχολείο. Πάλι χωρίς τους γονείς, με παιδιά ξένα, με δασκάλους αμφιβόλου ικανότητας να ανταποκριθούν στις τεράστιες απαιτήσεις της ηλικίας, πιστεύουν πως με τη βία που έβλεπαν καθημερινά μπορούν να βαδίσουν στη ζωή. Με τη βία να περάσουν τα μαθήματα, με τη βία να προσελκύσουν το αντίθετο φύλλο, με τη βία να βγουν στην αγορά εργασίας. Οι καθηγητές τους επειδή δεν έχουν μάθει να αντιμετωπίζουν τέτοιες προσωπικότητες (και πως θα μπορούσαν αφού τα σχετικά μαθήματα τα πέρασαν επειδή ήταν στη ΔΑΚΕ, την Πανσπουδαστική κλπ και όχι επειδή τα μελέτησαν), τους περιθωριοποιούν και τους ονομάζουν ακόμη από το σχολείο, «αλήτες». Οι «αλήτες» λοιπόν αυτοί θα γίνουν εύκολα θύματα για εμπόρους ναρκωτικών, αφού μόνον αυτοί θα τους «δώσουν το χέρι», θα γίνουν ληστές και εγκληματίες και θα καταλήξουν πιθανός στη φυλακή, οπού αντί να συνετιστούν θα βυθιστούν πιο βαθιά στη καταστροφή.

Αυτοί είναι λοιπόν οι κουκουλοφόροι μας. Θέλουμε να τους λέμε «αγνώστους» επειδή θέλουμε να κρυφτούμε από το πρόβλημα, έτσι μας βολεύει. Κατά βάθος όμως ξέρουμε πως δεν είναι άγνωστοι και αισθανόμαστε τύψεις. Αυτοί φοράνε μάσκες για να κρύψουν την αποτυχία και τη γύμνια τους. Θεωρούν την πολιτεία υπεύθυνη και επομένως εχθρό τους και της επιτίθενται με ό,τι όπλα διαθέτουν. Με ό,τι όπλα τους έχουμε προμηθεύσει εμείς. Ξύλα αντί για γνώση, μπουνιές αντί για χαμόγελο. Καίνε την ελληνική σημαία επειδή για αυτούς αυτή τους κατέστρεψε. Τη θεωρούν υπεύθυνη για τη κατάντια τους, δε σημαίνει τίποτα για αυτούς πια. Θα την πολεμούσαν αν ποτέ τους δινόταν η ευκαιρία…

Για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και να έχουμε τα μάτια μας ορθάνοιχτα. Τα παιδιά αυτά δεν γεννήθηκαν εγκληματίες. Έγιναν. Κι εμείς τί κάνουμε για αυτά; Τους κυνηγάμε, τους χτυπάμε, τους καταδικάζουμε, τους σπρώχνουμε πιο βαθιά στο βούρκο επειδή έτσι νομίζουμε ότι λύνεται το πρόβλημα, αγνοώντας ότι πίσω από αυτούς έρχονται ακόμα περισσότεροι. Λέμε πως έτσι κάνουμε καλά τη δουλειά μας…

Οι κουκουλοφόροι αυτοί χρειάζονται ακόμα και τώρα τη βοήθειά μας. Πρέπει επειγόντως να τους δώσουμε το χέρι και να μιλήσουμε μαζί τους τώρα που είναι ακόμα καιρός πριν γίνουν τρομοκράτες και μεγαλοαπατεώνες. Να τους κάνουμε άξιους συνομιλητές μας, να κατέβουμε εμείς στο πεζοδρόμιο και να μιλήσουμε μαζί τους αν χρειαστεί. Δεν πρόκειται να μας πειράξουν. Οι ίδιοι μας καλούν αλλά κάνουμε πως δεν ακούμε. Η χώρα μας δεν έχει την πολυτέλεια να «πετάξει στα σκουπίδια» τα παιδιά της. Ας τους βοηθήσουμε και αυτοί μόνοι τους θα μαζέψουν τα κομμάτια της σημαίας που έσκισαν και θα τα επανενώσουν!

Η μεταρρύθμιση που ξεκίνησε στην παιδία μας είναι αναμφισβήτητα στη σωστή κατεύθυνση. Δεν είναι ίσως τόσο τολμηρή όσο χρειαζόταν και αφήνει άλυτα πολλά ζητήματα. Πιστεύω όμως πως αποτελεί την αρχή και όχι το τέλος των αλλαγών στο εκπαιδευτικό μας σύστημα και με τον διάλογο μπορεί να λυθούν όλα τα προβλήματα που αναπόφευκτα θα προκύψουν. Πρέπει όμως να σκύψουμε και στην οικογένεια, στα πρώτα στάδια ανάπτυξης του παιδιού. Εκεί οπού ξεκινάει η αποτυχία...

ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΤΗΣ ΓΡΙΠΗΣ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ 6 – 21 ΜΗΝΩΝ: ΝΕΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ.

Σε άρθρο το οποίο δημοσιεύτηκε το Δεκέμβριο του 2006 στο έγκριτο περιοδικό “Journal of Pediatrics”, εξετάζεται η αποτελεσματικότητα του εμβολίου της γρίπης σε 5193 παιδιά 6 – 21 μηνών από 5 διαφορετικά παιδιατρικά κέντρα του Colorado στις Η.Π.Α. Σε κάποια από τα παιδιά αυτά διαγνώστηκε μια απλή γρίπη ενώ σε άλλα ακόμη και πνευμονία. Βρέθηκε λοιπόν ότι στα παιδιά που είχε χορηγηθεί αναμνηστική δόση του εμβολίου της γρίπης (δηλαδή 2 εμβολιασμοί μέσα σε 1 έτος), είχαν πολύ λιγότερες πιθανότητες να νοσήσουν από πνευμονία, ενώ αυτά που εμβολιάζονταν κάθε χρόνο αλλά μια μόνο φορά το χειμώνα, είχαν και πάλι λιγότερες πιθανότητες να νοσήσουν από πνευμονία αλλά περισσότερες από αυτά που είχαν κάνει 2 εμβολιασμούς μέσα σε ένα έτος. Βρέθηκε επίσης πως τα παιδιά που εμβολιάζονταν κάθε 2 χρόνια (και όχι κάθε χρόνο), η πιθανότητα να νοσήσουν από πνευμονία ήταν ακριβώς ίδια με αυτών που δεν εμβολιάζονταν καθόλου.

Οι γονείς που έχουν παιδιά σε τέτοια ηλικία λοιπόν πρέπει να έχουν στο νου τους πως ο εμβολιασμός πρέπει να ξεκινάει νωρίς το φθινόπωρο και να ολοκληρώνεται με μια αναμνηστική δόση αργότερα. Έτσι θα πετύχουν τη μέγιστη δυνατή προφύλαξη για το παιδί τους.