Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2007

ΙΑΤΡΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ: ΑΛΗΘΕΙΑ Ή ΜΥΘΟΣ;


Παρακολουθώ τις ιατρικές εξελίξεις με ιδιαίτερη προσοχή, ιδιαίτερα δε αυτές που αφορούν την ιατρική έρευνα και τις συνέπειές της στην ανθρωπότητα. Το συμπέρασμά μου είναι ότι η ιατρική έρευνα έτσι όπως εφαρμόζεται σήμερα πάει από το κακό στο χειρότερο, ελάχιστα προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο, καταντάει την ιατρική, επιστήμη των «καφενείων» και όχι την «ωραιοτέρα των επιστημών», όπως δίδασκαν οι παλιοί καθηγητές. Ποια είναι τα αίτια όμως του φαινομένου αυτού; Μπορεί η κατάσταση να αναστραφεί και πότε οι πολίτες πρέπει να είναι επιφυλακτικοί;

Ας δούμε κατ’ αρχήν τι χρειάζεται για να ξεκινήσει μια σοβαρή έρευνα για να καταλάβουμε πού ακριβώς γίνονται τα λάθη:

1) Γιατροί: Η ερευνητική ομάδα πρέπει να απαρτίζεται από έμπειρους ιατρούς, οι οποίοι να έχουν ασχοληθεί με το αντικείμενο της έρευνας πολλά χρόνια. Φυσικά οι νέοι γιατροί δεν αποκλείονται αλλά πάντα με τη συνεργασία και βοήθεια των παλαιοτέρων. Τι γίνεται σήμερα; Οι παλαιότεροι γιατροί βλέπουν τους νέους με καχυποψία, ακόμα και ανταγωνιστικά. Πολλές φορές όχι μόνο δεν τους συμβουλεύουν, αλλά τους αφήνουν να εργαστούν μόνοι χωρίς επίβλεψη και διόρθωση.

2) Έτσι όπως δεν είναι ικανοί όλοι να γίνουν γιατροί (πράγμα πολύ εύκολο σήμερα), δεν είναι όλοι ικανοί να ολοκληρώσουν μια ιατρική έρευνα. Η Ακαδημαϊκή κοινότητα πρέπει να επιλέγει με μεγάλη προσοχή τους καταρτισμένους.

3) Τα άτομα τα οποία μελετώνται σε μια έρευνα πρέπει να είναι όσο το δυνατό περισσότερα. Όσα πιο πολλά είναι, τόσο περισσότερο χρόνο απαιτεί η έρευνα, τόσο πιο αντιπροσωπευτικά είναι τα αποτελέσματα και τόσο μεγαλύτερη αξία έχει. Ακόμα και αν λόγο του θέματος δεν είναι εύκολη η ανεύρεση μεγάλου αριθμού ασθενών, είναι προτιμότερο οι ερευνητές να την αναβάλουν σεβόμενοι τουλάχιστον την επιστήμη. Αλλά πώς θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό όταν ο ανταγωνισμός τρέχει για το ποιος θα κάνει τις περισσότερες δημοσιεύσεις; Υπάρχουν γιατροί στο εξωτερικό οι οποίοι βγάζουν 8-10 έρευνες την εβδομάδα! Και η απάτη συνεχίζεται…

4) Όταν μελετάται μια ομάδα πασχόντων θα πρέπει από την άλλη μεριά να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης. Μια υγιής ομάδα δηλαδή (control group) με βάση το οποίο θα κριθούν τα αποτελέσματα. Η ομάδα αυτή θα πρέπει να είναι ακριβώς ανάλογη με την ομάδα των πασχόντων και σε αναλογία 1:1. Δηλαδή για κάθε έναν πάσχοντα θα πρέπει να υπάρχει ένα απόλυτα υγειές άτομο με τα ίδια ποιοτικά χαρακτηριστικά του πάσχοντος, όπως ίδιος τρόπος ζωής, ίδια ηλικία, ίδιο φύλο κλπ. Τα αποτελέσματα δεν κρίνονται ποτέ με βάση την ήδη γνωστή βιβλιογραφία αφού πρόκειται για διαφορετικές ομάδες ατόμων που εξετάζονται και επομένως τα αποτελέσματα είναι τελείως παραπλανητικά!

5) Όταν ξεκινάει μια έρευνα ποτέ ο ερευνητής δεν πρέπει να σκέφτεται πως πρέπει οπωσδήποτε να αποδείξει αυτό που έχει στο μυαλό του. Πρέπει πάντοτε να λαμβάνει υπόψη του και την εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη. Έχει αποδειχθεί πως όταν κάποιος θέλει οπωσδήποτε να αποδείξει κάτι, τελικά θα το κάνει «πάση θησεία»… Σε εμένα προσωπικά έχει τύχει να ξεκινάω μια έρευνα και τελικά με έκπληξη να καταλήγω στο αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που περίμενα, τηρουμένων φυσικά όλων των κανόνων. Αυτό σε καμία περίπτωση δε συνιστά αποτυχία!

6) Την επεξεργασία των αποτελεσμάτων πρέπει να αναλαμβάνει πάντα έμπειρος και ανεξάρτητος στατιστικολόγος, ο οποίος θα κρίνει επίσης αν τα δείγματα και τα αποτελέσματα έχουν στατιστική αξία ή όχι. Το να γίνεται ο ίδιος ο γιατρός στατιστικολόγος αυτομάτως μειώνει την αξία της έρευνας του αφού ενδέχεται κατά τη διάρκειά της να έχει επηρεάσει με ποικίλους τρόπους τα αποτελέσματα. Όταν ξεκινά μια έρευνα το υλικό και οι μέθοδοι που θα χρησιμοποιηθούν θα πρέπει να είναι γνωστά από πριν (πρωτόκολλο) και να μην αλλάζουν σε καμία περίπτωση κατά τη διάρκειά της. Οποιαδήποτε αλλαγή συνεπάγεται αυτόματα, αλλοίωση αποτελέσματος. Παραδείγματα υπάρχουν δεκάδες μερικά εκ των οποίων έχουν δημοσιευτεί και σε ελληνικά Μ.Μ.Ε.

7) Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δίνεται σε μελέτες που αφορούν ζώα. Η εφαρμογή τους στον άνθρωπο είναι αμφίβολη και πολλοί ερευνητές δε συμφωνούν. Κατά τη γνώμη μου αξία έχουν μόνο όταν αποτελούν έναυσμα για περαιτέρω έρευνα στον άνθρωπο, το οποίο όμως δε γίνεται πάντα.

8) Η συνεργασία γιατρών – φαρμακευτικών εταιριών δεν είναι απαραίτητα κατακριτέα. Οι εταιρίες αυτές στηρίζονται στην κλινική εμπειρία των τελευταίων και είναι αδύνατη η οποιαδήποτε εξέλιξη της επιστήμης αν η συνεργασία αυτή διακοπεί. Σε καμία περίπτωση όμως οι εταιρίες δεν πρέπει να επηρεάζουν το αποτέλεσμα, ούτε να ακυρώνουν δημοσιεύσεις όποτε τα αποτελέσματα κρίνονται ασύμφορα. Ακόμα όμως κι αν το κάνουν, είναι μαθηματικά βέβαιο πως οι ίδιοι οι γιατροί θα τις απορρίψουν. Αν τυχόν υπάρχει χρηματοδότηση μιας έρευνας από κάποια φαρμακευτική εταιρία, αυτό θα πρέπει να αναφέρεται στο τέλος της έρευνας καθαρά.

9) Οι έρευνες οι οποίες γίνονται θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να έχουν κλινική σημασία. Τα αποτελέσματά τους να μπορούν δηλαδή να χρησιμοποιηθούν από τους γιατρούς για το καλό των ασθενών και όχι απλά για να αυξηθούν οι σελίδες ενός βιογραφικού. Αν ακούσει κανείς τα θέματα των συνεδρίων, θα μάθει ελάχιστα πράγματα που μπορεί να τον βοηθήσουν. Τα περισσότερα αφορούν θεωρητικές πληροφορίες τις οποίες έχουν συλλέξει οι συγγραφείς από το διαδίκτυο, που όμως είναι ήδη γνωστές σε όποιον γνωρίζει στοιχειωδώς να χειρίζεται το ιντερνέτ. Ρωτώ λοιπόν: Με ποια κριτήρια οι επιτροπές συνεδρίων επιλέγουν τα θέματα και ποιος είναι ο σκοπός των συνεδρίων τελικά;

10) Να μην εμπιστεύεστε ποτέ έρευνες που ακούτε αν δεν είστε σίγουροι ότι τηρήθηκαν όλοι οι ανωτέρω κανόνες. Θυμηθείτε π.χ. πόσες φορές ακούσαμε στην τηλεόραση ότι είμαστε κοντά στην ανακάλυψη του φαρμάκου για τον καρκίνο. Φυσικά ουδέποτε κάτι τέτοιο ανακαλύφθηκε και ούτε πρόκειται στο προσεχές μέλλον, αφού ακόμα αγνοούμε το αίτιο που τον προκαλεί!
Με βάση τα ανωτέρω ανατρέξτε σε μια οποιαδήποτε δημοσιευμένη έρευνα και ελέγξτε τη προσεκτικά. Αν βρείτε κάποια που να τηρεί όλους τους κανόνες, παρακαλώ να τη στείλετε και σε εμένα…

Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2007

2η ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΠΡΟΣ ΓΟΝΕΙΣ: Η ΕΦΗΒΕΙΑ



Σε μια τέτοια μεταβατική περίοδο, σαν αυτήν πού περνούν τα παιδιά όταν εισέλθουν στην εφηβεία, είναι σημαντικό, όσο κι αν αντιδρούν, να νοιώθουν ότι υπάρχουν νόμοι και κανόνες και να ξέρουν τον τρόπο να τους ακολουθούν. Αυτό τους δίνει μια αίσθηση ασφάλειας και αυτοπεποίθησης.
Όταν καταλαβαίνουμε ότι τα παιδιά μας έχουν ένα φλερτ, πρέπει να είμαστε διακριτικοί και να επιδιώξουμε να γνωρίσουμε τον φίλο ή τη φίλη τους και την οικογένεια τους.
Ή συζήτηση πού θα κάνουμε επί του θέματος αυτού διαφέρει από κορίτσι σε αγόρι. Πρέπει όμως και στα δύο φύλα να εξηγήσουμε πόσο σημαντικό Θέμα είναι το σεξ και πόσο ριζικές αλλαγές μπορεί να επιφέρει στα άτομα πού το απολαμβάνουν, καθώς και τις επιπτώσεις πού μπορεί να έχει στη ζωή τους.
Εν συνεχεία πρέπει να συζητήσουμε με τα παιδιά μας το θέμα της αντισυλλήψεως και τις μεθόδους πού υπάρχουν.
Πρέπει επίσης να εξηγήσουμε στα παιδιά μας ότι υπάρχουν ακόμη ορισμένοι άνθρωποι, πού για λόγους θρησκευτικούς και ηθικούς δεν συμφωνούν με τη ύπαρξη σεξουαλικής ζωής πριν από τον γάμο ή έστω αν δεν υπάρχει μια πάρα πολύ σοβαρή σχέση. Τα κορίτσια πρέπει να είναι εφοδιασμένα με πολλά καλά επιχειρή­ματα απορριπτικά των προτάσεων πού θα δέχονται σ' αυτό το θέμα, χωρίς όμως να χρησιμοποιούν υβριστική ή σαρκαστική γλώσσα, γιατί άνδρες πού απορρίφθηκαν με ωραίο τρόπο καμιά φορά καταλήγουν να γίνουν πολύ καλοί φίλοι.
Τα κορίτσια μπορούν να πουν, επί παραδείγματι, «Δεν είμαι ακόμα έτοιμη για τέτοιου είδους σχέση, θα το ήθελα πολύ να συνεχίσουμε να βλεπόμαστε, χωρίς όμως να είμαι ακόμα έτοιμη να κάνω σεξ μαζί σου».
Ή κόρη μας πρέπει να γνωρίζει ότι παρ' όλα τα λεγόμενα των ανδρών, τους αρέσουν στην πραγματικότητα οι γυναίκες πού έχουν ηθικές αξίες, αυτοσεβασμό και αυτοέλεγχο.
Εξηγούμε στην κόρη μας ότι άπαξ και ή κοπέλα μείνει έγκυος, τελειώνει Όχι μόνον ή εφηβεία, άλλα αλλάζει ριζικώς και ή ζωή της.
Ενημερώνουμε τα παιδιά μας για τις καταστροφικές επιπτώσεις του AIDS.
Διδάσκουμε τον γιο μας ότι ό αληθινός άνδρας και κύριος είναι αυτός πού διαθέτει αυτοέλεγχο και ηθικό κύρος και σέβεται τις γυναίκες, στις όποιες συμπεριφέρεται ως συναισθηματικός και πνευματικός σύ­ντροφος και τις αντιμετωπίζει ως ίσες.
Ό πατέρας πού επιθυμεί ό γιος του να μεγαλώσει και να έχει μια ωραία σχέση με μια κοπέλα, δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιεί χυδαίες εκφράσεις πού μειώνουν τη γυναίκα, να θίγει σεξουαλικά στερεότυ­πα, ούτε να δείχνει κανένα δείγμα σεξουαλικού ρατσισμού. Πρέπει να μάθει στον γιο του ότι υπεράνω των σεξουαλικών ορέξε­ων και αναγκών είναι ό σεβασμός προς τους άλλους και ή λογική. Εν συνεχεία έρχεται ή ερώτηση «Είσαι πραγματικά ερωτευμένος; Βρήκες την αληθινή αγάπη;»
Δεν υπάρχει απάντηση, αλλά υπάρχουν ερωτήσεις πού μπορούμε να κάνουμε.
Με τα παιδιά πού δεν είναι δικά μας αλλά τού/τής συζύγου μας από προηγούμενο γάμο, πρέπει να ζούμε με διακριτικότητα και να μην προσπαθούμε να αναλάβουμε τον ρόλο του φυσικού γονέως. Ιδιαι­τέρως στην περίοδο της εφηβείας τους χρειάζονται ειδική μεταχείρι­ση, μιας και ή ιδέα του διαζυγίου και μόνο μπορεί να τα κάνει αντι­δραστικά.
Άποδεχόμεθα το γεγονός ότι τα παιδιά δικαιούνται και πρέπει να έχουν τον πρωταρχικό ρόλο και όλη την προσοχή τού/τής συζύγου μας, ειδικώς όταν έρχονται για λίγες ημέρες.
Δεν προβαίνουμε σε καμία κριτική για την οικογένεια του παιδιού, δεν το πιέζουμε για να μάθουμε τα μυστικά του ή ακόμα και τα προ­βλήματα του, αλλά προσπαθούμε πάντα να διαλεχτούμε μαζί του. Καλό είναι να προτείνουμε ομαδικές δραστηριότητες, όπως σινεμά, παιχνίδια, έξοδο για φαγητό, ώστε να δημιουργούμε επαφή.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Πρέπει, να δεχόμεθα με υπομονή και κατανόηση τα «μούτρα» τους ή τα νεύρα τους, τα κακά τους λόγια.
Είναι στο χέρι των γονέων να δείξουν και να μάθουν και. να πουν στο παιδί τους να σέβεται και να μην είναι αγενής.
Για το θέμα των ναρκωτικών πρέπει να ενημερώσουμε τα παιδιά μας πολύ πριν αρχίσουμε να θίγουμε το θέμα των σεξουαλικών σχέσεων.
Δεν είναι πολύ νωρίς για να τα μάθουμε πώς τα ναρκωτικά κάνουν πάρα πολύ κακό στο σώμα, βλάπτουν το πνεύμα και πώς πρέπει να λυπούμεθα Όσους κάνουν χρήση.
Τα πείθουμε ότι οι άνθρωποι πού θα τα προσεγγίσουν για να τους δώσουν ναρκωτικά είναι έμποροι του θανάτου.
Το σύνθημα μιας καμπάνιας κατά των ναρκωτικών, «Όλοι μου έλε­γαν πώς θα με ανεβάσουν, αλλά κανείς δεν μου είπε πώς θα με κατε­βάσουν» είναι αρκούντως πειστικό.
Παρ' όλες τις προκλήσεις, ό πιο εύκολος δρόμος είναι αυτός της ψύχραιμης φυγής.
Αν κάποτε τα παιδιά μας βρεθούν σε μια περίσταση ή οποία απαιτεί να πιουν λίγο, να ξέρουν ότι πρέπει να πίνουν σιγά-σιγά, να μην ανακατεύουν τα ποτά, να φάνε πολύ πριν πιουν και να πίνουν ενδιαμέσως νερό, ώστε να ελαχιστοποιήσουν την επίδραση του αλκοόλ.
Πρέπει να τους μάθουμε πώς ό κόσμος των ναρκωτικών, του τσιγά­ρου και του αλκοόλ οδηγεί μαθηματικώς σε διαφόρων ειδών προ­βλήματα.
Για να τα πείσουμε βέβαια, ή καλύτερη απόδειξη είναι να απέχουμε κι εμείς οι ίδιοι από αυτά τα τρία κακά.

Δευτέρα 5 Φεβρουαρίου 2007

1η ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΠΡΟΣ ΓΟΝΕΙΣ: ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ


1. Ή καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά. Το παιδί πρέπει να μάθει να πλένει τα χέρια του πριν από κάθε γεύμα, να κάνει μπάνιο τουλάχιστον μια φορά την ημέρα, να βουρτσίζει τα δόντια του πρωί και βράδυ, να έχει περιποιημένα νύχια και μαλλιά και να φορά καθαρά ρούχα. Ένα παιδί που έμαθε να είναι καθαρό από μικρό, θα είναι καθαρό για όλη του τη ζωή.

2, Ένα παιδί πρέπει να μάθει από νωρίς την τάξη. Ακόμη κι αν υπάρ­χει οικιακή βοηθός στο σπίτι, οφείλει vα τακτοποιεί μόνο του το δω­μάτιό του, στην αρχή βάζοντας τα παιχνίδια στη θέση απ' όπου τα πήρε και στη συνέχεια φτιάχνοντας το κρεβάτι του.

3. Επίσης, πρέπει να μάθει από νωρίς να μοιράζεται τα παιχνίδια του, τις καραμέλες του, τα βιβλία του. Είναι ή καλύτερη υποθήκη για τη μελλοντική του γενναιοδωρία.

4. Οι Αγγλίδες παραμάνες πρεσβεύουν ότι τα παιδιά πρέπει να τα βλέπουμε και όχι να τα ακούμε. Αν και στη χώρα μας θεωρείται «προσόν» το παίδι να είναι ζωηρό, τούτο δεν σημαίνει ότι πρέπει να φωνασκεί και να κάνει αισθητή την παρουσία του με φωνές, τσιρίδες ή κλάματα.

5. Ή στάση του σώματος του παιδιού πρέπει να είναι ορθή. Παρ' ότι τα παιδιά σήμερα περνούν τον περισσότερο καιρό μπροστά στην τηλεόραση ή κυρτωμένα επάνω στα μαθήματα τους, καλό είναι να μάθουν να κάθονται όρθια. Γι' αυτό ιδεώδης είναι ή φυσική άσκηση (χορός,γυμναστική, κολύμβηση, κλπ.).

6. Όταν το παιδί συναντά για πρώτη φορά έναν ενήλικο, πρέπει να σηκώνεται, να δίνει το χέρι του για χειραψία, να κοίτα τον συνομιλητή στα μάτια και να απευθύνεται σ' αυτόν μόνον στον πληθυντικό, χρησιμοποιώντας το επίθετο του.

7. Στο τραπέζι δεν πρέπει να επιπίπτει λαίμαργα στο φαγητό πριν αρχίσει ή οικοδέσποινα, να μιλά με γεμάτο το στόμα, να διακόπτει τη συζήτηση των ενηλίκων, να τοποθετεί τους αγκώνες του επάνω στο τραπέζι, να βάζει το χέρι στη μύτη ή να διαμαρτύρεται ιδιότροπα για το φαγητό.

8. 'Οφείλει να ευχαριστεί όταν λαμβάνει ένα δώρο, ακόμη κι αν δεν του αρέσει. Εάν αρνείται, υπάρχει μια μέθοδος: Nα του εξηγήσουμε ότι αν δεν λέει «ευχαριστώ», ίσως τα επόμενα δώρα πού του αποστα­λούν να χαθούν στο Ταχυδρομείο. Μαθαίνει να κτύπα την πόρτα πριν εισέλθει σε έναν χώρο. Πρέπει να γνωρίζει oτι ή κλειστή πόρτα οριοθετεί έναν ιδιωτικό χώρο πού απαι­τεί σεβασμό. Για να δώσουμε το καλό παράδειγμα, κτυπούμε την πόρ­τα του δωματίου του πριν εισέλθουμε.

Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου 2007

ΙΑΤΡΙΚΑ ΛΑΘΗ

Τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί οι συζητήσεις για τα λεγόμενα «ιατρικά λάθη» και τις επιπτώσεις τους αφενός μεν στην υγεία των ανθρώπων, αφετέρου στο κοινωνικοοικονομικό μας σύστημα. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων συνδέει άμεσα τα ιατρικά λάθη με την ανεπάρκεια γνώσεων των ιατρών. Με το ότι δηλαδή αυτοί δεν είναι επαρκώς προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν αποφασιστικά κάποιο σοβαρό περιστατικό όταν χρειαστεί. Αυτό αν και μπορεί να ισχύει για μια μερίδα ιατρών, δεν είναι η αιτία του προβλήματος και αυτοί που το ισχυρίζονται δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους.

Στην Αμερική, μια από τις πιο προηγμένες υγειονομικά χώρες, τα ιατρικά λάθη ευθύνονται για 100.000 θανάτους ετησίως. Έκθεση της Αμερικανικής κυβέρνησης μάλιστα υποστηρίζει πως τα μισά και πλέον από αυτά θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Εάν τα νούμερα αυτά είναι αληθινά, τότε αποτελούν συχνότερη αιτία θανάτων τόσο από τον καρκίνο του μαστού όσο και από τα τροχαία δυστυχήματα!

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε όλοι ότι το ιατρικό λάθος «οικοδομείται» και για να συμβεί πρέπει να συνδράμουν πολύ «ευνοϊκοί» για αυτό παράγοντες. Θα σας δώσω ένα απλό παράδειγμα: Το να οδηγεί κάποιος μεθυσμένος είναι αναμφισβήτητα ένας παράγοντας κινδύνου, ο οποίος όμως δεν οδηγεί υποχρεωτικά σε ατύχημα. Εάν όμως εκτός από πιωμένος οδηγεί βράδυ, υπό βροχή, γρήγορα και έχει φθαρμένα ελαστικά, τότε οι πιθανότητες του δυστυχήματος πολλαπλασιάζονται. Ας έρθουμε τώρα σε ένα γιατρό ανειδίκευτο σε κάποιο επαρχιακό νοσοκομείο. Το γεγονός ότι είναι ανειδίκευτος και εφημερεύει στα επείγοντα περιστατικά αποτελεί από μόνο του παράγοντα κινδύνου. Εάν τώρα προστεθεί η κούραση που έχει λόγω ελλείψεως προσωπικού, η έλλειψη ιατρικών εργαστηρίων μετά από κάποια ώρα, η έλλειψη νοσηλευτριών και τα ράντζα, τότε η πιθανότητα λάθους αυξάνεται δραματικά. Εάν κάτω από τις συνθήκες αυτές γίνει ένα λάθος ποιος θα το χρεωθεί; Ο γιατρός φυσικά ο οποίος δεν μπορεί να ισχυριστεί στο δικαστήριο πως ήταν κουρασμένος ή πως υπήρχαν 10 ράντζα ή πως οι ακτινογραφίες ήρθαν αγνωμάτευτες κλπ.

Για τους λόγους αυτούς οι γιατροί έχουν αναπτύξει μια αμυντική τακτική που απειλεί να «πνίξει» τη δημόσια υγεία, τον προϋπολογισμό του κράτους και αποβαίνουν εν τέλει εις βάρος της υγείας των ασθενών χωρίς δυστυχώς αυτοί να το έχουν αντιληφθεί: Κάνουν περιττές εξετάσεις έτσι ώστε ο γιατρός να έχει στα χέρια του αδιαμφισβήτητα κριτήρια που θα τον αθωώσουν σε ενδεχόμενη μήνυση. Έτσι, εκτός από τις αρνητικές επιπτώσεις που μπορεί να έχει π.χ. η περιττή ακτινοβολία στην υγεία των ασθενών (ιδιαίτερα των μικρών παιδιών), χάνεται πολύτιμος χρόνος αφού καθυστερεί να τεθεί διάγνωση, κάτι που μπορεί να αποβεί μοιραίο.

Παρόλο που το γεγονός αυτό από μόνο του είναι τραγικό, δεν είναι το μόνο: Σε περίπτωση που ο γιατρός υποπέσει πράγματι σε λάθος, θα αναγκαστεί να το αποκρύψει γνωρίζοντας τις συνέπειες του νόμου. Το ίδιο θα κάνουν και οι συνάδελφοί του γνωρίζοντας πως ίσως έρθουν και αυτοί στη θέση του στο μέλλον. Με τον τρόπο αυτό ο φαύλος αυτός κύκλος συνεχίζεται και διαιωνίζεται.

Η λύση του προβλήματος απαιτεί πολύ προσεκτική μελέτη από την πολιτεία, των παραγόντων που μπορεί να «οικοδομήσουν» ένα ιατρικό λάθος. Το ζητούμενο πρέπει να είναι η δημιουργία ενός ασφαλούς περιβάλλοντος παροχής ιατρικών υπηρεσιών αλλά και η απαλλαγή του ιατρού από το φόβο της φυλακής. Προτείνω τη δημιουργία ανεξάρτητης αρχής μελέτης των ιατρικών λαθών, στην οποία ο κάθε ιατρός να είναι ελεύθερος να προσέρθει (έστω και ανώνυμα) και να αναλύει το λάθος στο οποίο υπέπεσε, έτσι ώστε αυτό να προλαμβάνεται και να μην επαναλαμβάνεται. Προτείνω το όποιο αδίκημα να παραγράφεται μετά από κάποιο χρονικό διάστημα μετά από το οποίο να μην είναι δυνατή η κατάθεση μήνυσης από τον παθόντα.

Οι πολίτες πρέπει να καταλάβουν, πως το υγειονομικό μας σύστημα έτσι όπως λειτουργεί σήμερα αποβαίνει εις βάρος της υγείας τους και να συμβάλουν και οι ίδιοι στη διόρθωσή του.
 
Free cellphonesverizon cell phones